Het is maandagmiddag rond half twee en Bundy komt de kamer binnen. Hij is wit om snoet en maakt rare bewegingen. Naar de dokter Nu, wat is er aan de hand?
Hij heeft pijn, veel pijn in zijn onderbuik rechts, hij kan niet zitten, staan of lopen en kronkelt door de kamer. Blinde darm ontstoken?

Ik bel met onze huisarts en krijg een bandje dat aangeeft dat de praktijk is gesloten en er wordt een spoednummer vermeld dat ik mag bellen in geval van spoed. Is dit spoed? Ik kijk naar Bundy die door de keuken banjert en nog steeds vergaat van de pijn, ja dit is spoed. Ik bel het spoednummer en krijg de assistente aan de lijn.

Ik leg uit wat er aan de hand is en vraag wat te doen, praktijk?, ziekenhuis?, ambulance?, 112?, zegt u het maar.

We worden gevraagd om naar de praktijk te komen de dokter wordt daar ook verwacht rond de klok van twee. Nou daar gaan we dan.

In de auto weet Bundy niet hoe hij moet zitten, hij trapt bijna de hele auto uit elkaar met zijn lange benen. Hij heeft duidelijk pijn, veel pijn. Ieder gat en elke bult in de weg is voor hem pijnlijk, laat staan die drempels die we tegen komen. Het lijkt wel uren te duren voordat we dan eindelijk in Vries aankomen. En dan is het wachten op de dokter.

We worden door de assistente in een kamertje gezet. Bundy mag wel gaan liggen, maar dat vindt hij geen optie, hij hangt aan het aanrecht, aan de deur, over de behandeltafel en hij heeft pijn. Wat duurt wachten dan lang. Verschillende keren wil hij weg, naar het ziekenhuis, mam, bel maar een ambulance want ik kan hier wel dood gaan. Ik probeer zo goed en zo kwaad als ik kan hem bij te staan in zijn pijn. Hij huilt van de pijn en ik huil om mijn zoon die zoveel pijn heeft en waar ik niets aan kan doen, ik kan hem niet helpen. De mensen in de wachtkamer moeten wel denken dat er iets heel ernstigs aan de hand is, hij kreunt, schreeuwt en vloekt van de pijn.

En dan is daar dan de dokter, die ons eerst voorbij loopt naar de assistente, en dan komt hij bij Bundy. Ga maar liggen op de bank, ik kan niet liggen, liggen op de bank ik moet je onderzoeken. Bundy kreunt op de bank en vouwt zich uit. De dokter voelt, luistert, klopt en vraagt. Waar doet het pijn, daar, en daar niet, en daar weer wel. De pijn lijkt vooral in de lies te zitten, dus geen blinde darm, maar wat dan wel?. Gewoon geplast vandaag, Ja, gewoon gepoept vanmorgen, Ja. Niets raars gezien in de ontlasting, bloed, extra dik of extra dun, niet naar gekeken natuurlijk. Nee natuurlijk niet.

Conclusie
Waarschijnlijk een darmkoliek, pijn in een hol orgaan, de dokter gaat een spuitje geven tegen de pijn. Bundy wil liever geen spuitje. De dokter vraagt of hij van de pijn af wil, antwoord is Ja, dan is een spuitje op dit moment de enige optie. En Bundy krijgt een spuit in zijn bil. Gelukkig in de bil want daar zit naar zijn eigen zeggen wat meer spek dan op de rest van zijn lichaam. We moeten even wachten of het middel ook werkt. Bundy kreunt door het kamertje en gaat naar buiten, moeders er achter aan, want je weet maar nooit wat ze doen. We lopen een rondje, hand in hand, langs de slager en de drogist en gaan weer naar binnen. Als er een kwartier voorbij is zakt de ergste pijn weg en mogen we weer naar huis. Als het terug komt, moeten wij ook terug komen en als het morgen niet weg is moeten we ook terug komen. Op hoop van zegen dan maar.

In de auto heb ik een berichtje van Ling, wat is er met Bundy aan de hand. Ik bel hem op en geef tekst en uitleg, we hadden vanavond allebei een andere afspraak maar die hebben we maar afgezegd, nu moeten we even thuis blijven om te zien hoe het een en ander verloopt.

Eenmaal thuis knapt het langzaam wat op, hij is nog niet weer 100% want hij kruipt eerst maar eens in bad, het eten gaat goed en rond een uur of negen zit hij weer achter de computer. Wel veilig bij ons in de kamer dit keer en nog maar niet in de keuken. Rond een uur of elf gaan we op bed, de pijn is gelukkig weg gebleven, en hij slaapt goed.

Wat een dag, zo zie je maar dat je maar nooit weet wat de dag brengt. Maar we hebben het weer doorstaan en het gewone leven neemt weer zijn gang.

Wat staat ons nog meer te wachten, we zien het wel.

OKKERS