At en zijn Zeijerwiek

Sinds 1983 zat At al bij ‘de wiek’. De eerste twee jaar was het nog een beetje aftasten maar vanaf 1985 werd At de coördinator van de werkgroep. Er was toen nog geen mail of mobiele telefoon dus hij maakte voor de vrijwilligers altijd een werkbriefje. Deze werd steevast door Nella rondgebracht en At zorgde op de werkochtend dan altijd voor de koffie. Volgens mij was in die tijd de hele familie betroken bij de Zeijerwiek.

Bij het 10-jarig bestaan van de werkgroep kwam At met het idee om de veentjes met elkaar te verbinden door een wandelroute. Met zijn bevlogenheid regelde hij subsidie en werd de Veentjesroute Zeijen uitgewerkt. Inmiddels zijn er meer dan 3000 exemplaren van deze wandelroute gedrukt.

De werkgroep is bijna 30 jaar lang door At gecoördineerd. Hij zorgde er altijd voor dat zijn team niets tekortkwam. Als er iemand ziek was, of een tijdje niet was geweest, dan was hij degene die even een bakje koffie ging drinken om te vragen of hij nog iets kon doen. Al die jaren was er regelmatig overleg met Staatsbosbeheer en de boswachter kwam geregeld bij hem op de koffie. Hij kon goed schakelen tussen de verschillende belangen maar was ook iemand van tradities. Het verschuiven van onze jaarlijkse snert maaltijd van de laatste zaterdag in december naar begin februari, zodat onze nieuwe Wiekers er ook bij konden zijn, werd onder licht protest geaccepteerd.

Zijn motto was: 'begin klein en denk groot'. At was gericht op vernieuwing en van nature een kans-denker. In de werkgroep zit de nodige creativiteit dus vaak ontstond er op zaterdag wel een mooi nieuw idee. At ging daar mee aan de slag, bouwde een team om zich heen en deed de subsidie aanvraag uit. En als het ons weer was gelukt om nieuwe subsidie binnen te halen dan keken we elkaar aan en zeiden we: “Dit was echt de laatste keer. Nu stoppen we met nieuwe plannen maken.” Dit hielden we vaak een paar maanden vol en dan borrelde het weer.

Klik op meer om verder te lezen.

Het planmatig één voor één aanpakken van de veentjes is misschien wel het meest markante voorbeeld van At zijn visie en aanpak. Met de waadbroek aan en de lier op de nek trok hij het veen in. “Meer open water maken” zei hij, “dan zien de mensen hoe mooi het kan worden en dan komt de rest vanzelf wel”. Ook kwam hij vaak met de auto vol materiaal. Eén keer vergat hij te remmen tijdens het draaien op het pad en kwam hij met twee wielen boven de wiek te hangen.

Toen de Zeijerwiek een stichting werd, en er diverse 'omgevingsplannen' waren uitgedacht, werd in 2008 het 25-jarig jubileum gevierd. Tot zijn verbazing werd ook hij koninklijk onderscheiden. Maar dat was een “onderscheiding voor de werkgroep”, zei hij stellig. “Een koninklijke werkgroep! En, vergeet één ding niet, De Zeijerwiek zal altijd blijven bestaan!”.

Uiteindelijk beschikte de werkgroep over de nodige materialen, machines en zelfs een eigen schaftkeet.

In de schaftkeet werd in september al op het whitebord een schema gemaakt wanneer de elfstedentocht die winter zou plaatsvinden. At was altijd al in september heel positief over de komende winter en meldde dat hij dit jaar zeker wist dat de Russische beer nu echt zou komen. Op basis van deze informatie van At werden de verschillende data opgeschreven. Maar er heeft nog steeds niemand gewonnen. We beperken ons nu tot een weddenschap over wanneer de ijsbaan in Zeijen opengaat. Volgens mij heeft At die vorig jaar gewonnen.

Zelfs op zijn eigen 25-jarig huwelijksfeest stapte hij op zaterdagmorgen om 7.00 uur uit bed. Nella vroeg: “wat ga je doen, we hebben feest vandaag”. Waarop At zei: “maar ik moet toch naar de Wiek…”. Dit was At in hart en nieren. En als er een feestje was van een werkgroep lid dan moest er volgens At een lied van de wiek worden gezongen. At schreef vaak zelf de teksten. Afgelopen woensdagavond (zijn laatste avond) hebben we met bijna de volledige werkgroep gerepeteerd voor Thalling die deze week 50 is geworden.

Het was gezellig en At was goed op dreef. Zoals jullie wel weten kan At heel hard zingen en gaat hij altijd net iets te lang door. At nam het, als oudste van de aanwezigen, ook nog even op voor de twee jongsten die wat werden geplaagd door de rest. At had zin in het feestje, al hoorden we van Nella dat hij het wel een moeilijk liedje vond en samen met Nella op woensdagavond nog even heeft geoefend. Volgens At zijn juist dit soort gelegenheden en tradities erg belangrijk voor de groepsbinding.

Vol ongeloof en geschokt waren we dan ook de volgende dag toen we het bericht kregen dat At die ochtend heel plotseling was overleden. Het is toch wel heel bijzonder dat hij zijn laatste avond in het ijsbaanhonk met ons heeft gezongen.

Meer dan dertig jaar heeft At met enorm veel energie, inzet en een ongelofelijk verantwoordelijkheidsgevoel richting gegeven aan de Werkgroep Zeijerwiek. Door zijn inbreng is de Zeijerwiek een begrip geworden in het dorp en haar omgeving, maar ook binnen de Gemeente, de Provincie en zelfs ver daarbuiten.

De laatste jaren ging het helaas niet goed met At zijn gezondheid. Enkel tia's wierpen hem steeds terug maar toch stond hij dan na enkele weken weer op de zaterdagochtend bij de keet. De laatste tia, zijn vierde, kwam hard aan. Praten ging lastiger en hij kon niet meer met zijn geliefde motorzaag werken. Maar hij bleef trouw aan de Zeijerwiek en kwam elke zaterdag op de elektrische fiets naar de keet waar hij iedereen begroette op zijn At’s.

Wij als Werkgroep zullen de humor, kennis, kunde, inzet en vooral de hartelijke persoonlijkheid van At enorm gaan missen. Maar voor Nella en de kinderen zal het gemis nog groter zijn. Want hoewel At maatschappelijk enorm actief en betrokken was, was hij toch vooral ook een heel groot familieman.

In herinnering aan At de Groot,

Werkgroep- en Stichting Zeijerwiek

Foto: Gemaakt door Amke voor het boek ‘Natuur op eigen land’ van Josefien Oude Munn