Ik ben een poema

…en een zeldzaamheid, las ik een tijdje terug in de krant. Als poema vrouw heb ik een jong bokje verschalkt. Als je een man bent heet het een oude bok met een blaadje groen. Dat wordt meer geaccepteerd. Dan ben ik toch liever een stoere poema dan een verschrompelde ouwe bok. Ja, ik ben getrouwd met een jongere man. Tussen begin april en half mei schelen we het minst, dan is hij zes jaar jonger. De rest van het jaar is hij zeven jaar jonger. De echte poemavrouw, ook wel een cougar genoemd, aast op hele jonge mannen (het liefst zo’n twintig jaar jonger) de zogenaamde toy boy’s. Er is ooit een prachtige film over zo’n liefde gemaakt, de Graduate met Dustin Hoffman. Met mooie muziek van Simon en Garfunkel: Miss Robinson. Mijn zus is een jaar jonger dan mijn echtgenoot en als blaadje groen getrouwd met een reeds gepensioneerde bok van ruim tien jaar ouder. Die grote leeftijdsverschillen zijn niet vreemd in onze en de aangetrouwde families. Mijn schoonouders schelen tien jaar, er was een tante van Erno die maar drie jaar met mij scheelde en mijn vader en zijn zus scheelden tien jaar. Dat verschil in jaren resulteert soms in bijzondere vriendschappen met nog veel grotere leeftijdsverschillen. De vrouwen van mijn leeftijd zijn doorgaans met oudere mannen getrouwd en de vrienden en jongere collega’s van Erno met nog jongere vrouwen. Dat doet het verschil in leeftijd op feestjes soms oplopen tot vijfentwintig jaar. Het levert in ieder geval interessante gesprekken op tussen gepensioneerden en nog studerende vrienden!