Schijtlijster op reis

Zeg nou zelf, zonder voeten aan de grond, dat is toch onnatuurlijk voor de mens. Opgesloten in een ijzeren pijp met ronde kleine raampjes en vleugels zonder veren. Binnen in die buis vast geriemd in een krappe stoel, klem ingesloten tussen mede trekvogels. In een luchtzak kots ik in een kotszak. Bij het stijgen en landen ploppen mijn oren doof. Uren kauwgom kauwen, de kaken moe malen om de gehoorgangen te ontploppen. Vliegen is enger dan eng. In een onbewaakt ogenblik, tijdens storm en heel veel regen, zei ik tegen Erno: ‘Volgens mij kunnen we in januari beter iets warms opzoeken in plaats van een weekje naar de wadden.’ Erno zag zijn kans schoon en voordat het echt tot me doordrong hadden we op Eelde airport een reisje naar de Canarische eilanden geboekt. Daar is het - als het goed is – in januari zonnig en 20 graden. Nog nooit geweest, lijkt me zoiets als de Costa del sol, waar ik ook nog nooit ben geweest en wat me vreselijk lijkt door massatoerisme, hoge hotelflats en drukke stranden. Zuslief, die zonder angst van hot naar her vliegt, stelde me gerust. Het binnenland Gran Canaria is rustig en je kan er prachtige wandelingen maken. Als vandaag dit stukje te lezen is op de website, ben ik op de terugreis, zit ik in het vliegtuig of ben ik net geland. Volgende week zal ik iedereen verhalen of Playa del Inglés voor herhaling vatbaar is en hoe het vliegen verliep.