Kerstdruktuhhhhhh!
Bij de Aldi kwam ik van de week de eerste kerststresskip tegen. Deze mevrouw stond al bij de kassa, ineens drong het tot haar door dat ze iets vergeten was, ze rende de winkel weer in en toen ze terug kwam wist ze niet meer bij welke kassa ze ook alweer haar boodschappen had liggen. Grote paniek, totdat we in koor riepen ‘joehoe, hier moet je zijn.’ Ze legde een zilver glittervestje en eenzelfde panty op de band en gaf ongevraagd uitleg: ‘Ik ben altijd te laat met dit soort dingen, tegen de tijd dat ik boodschappen ga doen, is het alweer uitverkocht.’ Ze graaide al haar boodschappen bij elkaar - want ze was natuurlijk een tas vergeten - en ratelde nog even door, terwijl ik aangaf dat ik helemaal geen haast had. Ooit ben ik er mee gestopt: Met de perfect gedekte kersttafel, die dat hooguit vijf minuten is omdat er iemand morst met de wildragout. Met het perfecte kerstdiner, nadat ik een keer acht uur had staan koken en alles in een recordtempo werd opgegeten. Ik zag mezelf uitgeput en zonder eetlust aan tafel zitten en dacht: nooit, dit doe ik echt nooit meer. Gestopt met de perfecte, modieuze kerstboom omdat de zolder dichtslibde door alle soorten en maten kerstversiering. Als mijn kleindochter dan zegt: ‘Oma, ik vind het een saaie boom.’ Dan zeg ik stoer: ‘Als ik het zelf maar mooi vind.’ En… Ik ben vooral gestopt met me druk maken over lange rijen, gestreste vrouwen en koopgekte in de supermarkten.