Als eregast meedoen of niet?

“Je laat zien dat wetenschappelijk onderzoek werkt”

“Bij de SamenLoop voor Hoop gaan de eregasten (kankerpatiënten en ex-kankerpatiënten en hun naasten) voorop. Iedereen zal z’n eigen beweegredenen hebben om wel of niet mee te doen. Mijn verhaal daarbij is dus puur persoonlijk, maar wellicht wel ter inspiratie. Als eregast (het klinkt misschien wat beladen, maar dat is elke alternatief woord ook) zit je niet te wachten op speciale aandacht, maar je laat wel zien waar de SamenLoop voor bedoeld is en waarom het goed is dat geld wordt ingezameld voor wetenschappelijk onderzoek.

Waar doen we het allemaal voor? Een van de doelen van de SamenLoop is om de ziekte kanker bespreekbaar te maken, (ex)-kankerpatiënten en hun naasten een hart onder de riem te steken en geld in te zamelen voor wetenschappelijk kankeronderzoek. Om ervoor te zorgen dat ‘We samen steeds dichterbij komen’. Dichter bij nog meer kennis, dichterbij nieuwe successen en betere behandelingen. En wie kunnen dat beter vertellen en laten zien dan de eregasten.

Alleen al het feit dat door onderzoek en de middelen die dat heeft opgeleverd de levensverwachting met de diagnose kanker in ruim zestig jaar is gegroeid van 25 procent naar 62 procent verdient bij de ereronde (aan het begin) een groot applaus. Daar doen we het allemaal voor. Natuurlijk moet dat percentage nog verder omhoog, maar daarvoor zijn acties als de SamenLoop. Symbolisch gaan de eregasten dus voorop.

Het is goed om te weten dat diverse eregasten in eerste instantie laten weten niet als survivor mee te willen lopen. Niet alleen in Norg, maar overal in Nederland en zelfs overal ter wereld.

Ik heb dat ook, ik worstel ook met het gevoel ik hoef niet zo nodig voorop te gaan. Want je wilt eigenlijk geen speciale positie en sommigen willen al helemaal niet geconfronteerd worden met de ziekte die je hebt of al jaren terug hebt meegemaakt.

Is het een kankerfeestje? Want dat hoor je sommigen ook zeggen.  Ik denk van niet, omdat de doelstellingen van het evenement daarin duidelijk zijn. Het zijn niet voor niets de woorden Hoop en Leven die centraal staan en naast het realiseren van de  genoemde doelen mag daar ook best plezier bij.

Ik doe dus wel mee… omdat het diep van binnen goed voelt om te laten zien dat de ziekte kanker overwonnen kan worden. Hoe moeilijk dat soms voor een ieder is of ook geweest is. Ik ben er mijn prostaatkanker redelijk vanaf gekomen. Lymfeklieroperatie, 35 bestralingen en een hormoonkuur die ik zelf heb stopgezet, omdat het middel erger werd dan de kwaal. En het lijkt allemaal onder controle…

Ook degenen die er niet meer zijn en hun naasten staan bewust en onbewust in de schijnwerpers. ’s Avonds herdenken we hen bij de Kaarsenceremonie, maar ook tijdens de opening van de SamenLoop zijn ze er stiekem al een beetje bij. Zij hebben minder geluk gehad dan anderen. Weliswaar kan een bepaalde leefstijl invloed hebben, maar de factor geluk bepaalt ook voor een deel of de ziekte kanker aan je deur voorbij gaat of niet… ’t Is immers geen verwaarloosd griepje.

Het feit dat de eregasten letterlijk voorop willen gaan bij de SamenLoop voor Hoop is belangrijk. Ze laten daarmee zien dat wetenschappelijk onderzoek werkt en dat er enorm veel meer oplossingen zijn dan vroeger. Zodra je te horen krijgt dat je kanker hebt, klinkt dat als een soort doodsvonnis. Veelal voelt dat meteen zo, soms komt het besef later. Je leert pas later dat er verschillende gradaties zijn En ook de middelen en behandelmethoden voor een groot aantal kankersoorten zijn er inmiddels legio.

Zestig jaar geleden was de diagnose kanker in verreweg de meeste gevallen een doodsvonnis. Dat hoeft dus al lang niet meer zo te zijn, al komt de factor geluk (wel of geen uitzaaiingen, de soort kanker en de reactie van iemands lichaam op de behandelingen en medicijnen) zeker ook om de hoek kijken. Als je voorop wilt gaan en zegt ‘Hier ben ik, wetenschappelijk kankeronderzoek heeft wel degelijk zin’ krijg je een verdiend applaus aan het eind van de eerste ronde. Alhoewel dat applaus voor de meeste eregasten waarschijnlijk ook niet nodig is. Zeker in Drenthe niet: doen nou maar gewoon… we lopen hier. ’t Is prima.

Het is niet vanzelfsprekend dus om voorop te gaan, maar wel hartstikke goed om te doen. Contact met lotgenoten, even een gevoel van waardering krijgen. Laten zien dat onderzoek wel degelijk zin heeft. Waarom niet? Iedereen heeft genoeg meegemaakt om daar volmondig ‘ja’ tegen te kunnen zeggen. Je geeft invulling aan de slogan ‘Je kunt iets doen tegen kanker’. Door voorop te gaan. Ik ben – samen met jullie - zeker van de partij.”

Willem Bakering