Achter de schermen

Om zes uur 's middags staan we met honderd mannen, vrouwen en kinderen voor de ingang van de dierentuin in Emmen, ik weet het, Wildlands, maar ik hou het op dierentuin Emmen. Binnen worden we verdeeld in vier groepen, elke groep wordt begeleid door een medewerker en een vrijwilliger van het park.
    De wandeling rondleiding begint. Het is onwerkelijk rustig. Vrijwel alle dieren zijn binnen in hun nachtverblijven en er zijn verder geen bezoekers. We lopen een klein stukje over de bezoekerspaden. Daar struikel ik bijna over een prairiehondje, een soort kruising tussen een stokstaartje en een cavia. Die lopen los in een klein gebiedje waar ze zelf gangen en holen graven. Ze zijn inmiddels vrijwel tam omdat Duitse toeristen - die geen bordjes kunnen lezen - ze hebben gevoerd in de paasvakantie. Gaat het verhaal. Natuurlijk kan ik het niet laten om mijn hand uit te steken, het prairiehondje snuffelt even en zet dan zijn tanden in mijn vinger, net op het moment dat de rondleidster aangeeft dat ze ook hard kunnen bijten.
    Er gaat een deur voor alleen het personeel open en dan zijn we achter de coulissen. We krijgen (door de ramen) de ruimten van de dierenarts te zien inclusief operatietafel en de quarantaine hokken. In de keuken krijgen we uitleg over het voedsel voor de dieren, droogvoer dat in enorme containers zit, de versafdeling met groenten en zaden, hele kippen en halve paarden en koeien voor de leeuwen.
    Ik fluister tegen Erno, ‘we krijgen toch nog wel dieren te zien?’ Mijn hoop wordt ruimschoots beloond. Achter de bavianenarena zijn hun hokken. Tientallen armpjes steken door het gaas, aandoenlijk, edoch, we hebben de waarschuwing gekregen dat ze hoe dan ook bijten. De medewerkster heeft deze apen twintig jaar verzorgd en is nooit in hun kooi geweest, te gevaarlijk.
    Om bij de neushoorns te komen moet je van goeden huize zijn, sinds de moord op en de roof van een hoorn in een Franse dierentuin worden deze beesten overal extra goed beveiligd. Ik mag er een aanraken, de huid voelt als opgedroogd zand, eeltig. We krijgen struisvogels, zebra’s, giraffen (oh, wat hebben die toch prachtige ogen) en gnoes van heel dichtbij te zien. Het toetje is de olifanten. Een prachtig toetje. Ik wil dichterbij, maar moet achter een gele streep blijven. Met die slurven kunnen ze door de enorme dikke tralies overal bij.
    Ik weet het nu zeker, ik ben compleet ongeschikt als dierverzorgster in een dierentuin, want ik ben in staat om een leeuw te gaan knuffelen.