Personeelsfeestjes

Ondanks dat ik niet zo van de grote groepen en enorme mensenmassa ben, hou ik wel van een feestje. Om die reden werd ik vele jaren geleden meteen lid van de personeelsvereniging van de organisatie waar ik toen werkte.
    Het eerste feestje werd echter meteen het laatste toen een etentje in mijn beleving nogal vreemd eindigde. Naar Grieks gebruik werd er na de maaltijd op de tafels gedanst. Aangezet door het restaurantpersoneel stonden twee vrouwelijke collega’s op de tafel, de mannen stonden ze aan te moedigen en te klappen. Dat maakt mij op zich niet uit, ze doen maar, als ik zelf maar niet hoef. Ik hou daar niet van en het lijkt misschien tegenstrijdig met mijn drang tot publiceren, maar ik weet niet altijd goed hoe ik om moet gaan met in het middelpunt van de belangstelling staan. Wat me tegen stond, was dat een aantal vrouwen die dit eigenlijk niet wilden, zich door de mannen - vanuit sociale druk? - lieten dwingen wel op de tafels te gaan dansen. Het ongemakkelijk voelen straalde van hun gezichten. Het voelde nogal bedreigend en ik heb me toen in eerste instantie onzichtbaar gemaakt door in een uiterst hoekje te gaan zitten. Ik voelde een kwaadheid in me op komen en kreeg de neiging om de muziek te laten stopzetten en er iets van te zeggen. Dat heb ik niet gedaan, ik ben naar huis gegaan. Toen ik het de volgende dag op het werk ter sprake bracht, bleek ik niet de enige te zijn die zich ongemakkelijk had gevoeld. Een aantal vond dat ik niet moeilijk moest doen, het werd weggelachen en er werden grappen over gemaakt. Voor mij een reden om nooit meer naar een personeelsuitje te gaan. Waar ik achteraf het meest teleurgesteld over was, was dat al die collega’s intelligente mensen waren, psychologen, psychiaters, pedagogen en aanverwante beroepen.
    Hoe zo’n verhaal na tientallen jaren weer boven komt drijven? Ten eerste heb ik een ijzeren geheugen voor zaken waar ik boos over ben geweest. Ik lijk daarin op mijn vader over wie werd gezegd: ‘Hij kon niet vergeten en niet vergeven.’ Dat laatste kan ik iets beter. Edoch. Tijdens het opschrijven voelde ik weer boosheid over het gebeurde van toen.
    In de tweede plaats werd dit luikje in mijn hersenpan geopend door een heel leuk uitje dat georganiseerd werd door de personeelsvereniging van het ministerie waar Erno werkt. Personeel mocht met aanhang en kinderen tegen gereduceerd tarief een kijkje nemen achter de schermen van Wildlands, de nieuwe dierentuin in Emmen. Daarover volgende week meer.