Sjookoo

Aan mijn voeten ligt in een oud mandje van Bincky een chocoladebruine labrador pup te snurken. Compleet ontspannen. Hij draait zich op zijn rug en zijn bolle roze buikje ademt mee. Tien weken oud en hij past nu al nauwelijks in deze mand. De mand, waar onze Binck tot zijn dood buiten in de tuin in heeft liggen slapen.
    Sjookoo is de pup van Jackie & Joop. Door omstandigheden - niet alleen in mijn leven gebeurt altijd alles tegelijk - mag hij vandaag bij mij verblijven. Vanmorgen om halfelf heb ik hem opgehaald. Nog maar voor de vijfde, zesde of negende keer aan een riempje. Dan doe je ongeveer een half uur over vijfhonderd meter. Nieuwsgierig naar elk blaadje dat beweegt, snuffelen aan alles wat zijn neus tegenkomt. Als een buurhond hem komt begroeten, gaat hij er eens goed voor zitten. ‘Wie is dat nou,’ zie je hem denken. Vanaf de andere kant komt Alie aangelopen: ‘Hé Els, hebben jullie weer een hond? Wat een schatje.’ Ik zou heel graag ja willen zeggen, maar moet antwoorden met ‘Nee, ik ben zo bevoorrecht dat ik mag oppassen.’
    In onze tuin komen we net voorbij het hekje het eerste pup-obstakel tegen, een dode muis. ‘Nee, Sjookoo dat is geen hondenbrokje maar een muis.’ Volgende hindernis is kattenstront op het gazon. Verdikkeme, al die rotkatten die het verdommen om in hun eigen tuin te schijten. Bloempot erover want als ik het wegschep, gaat Sjookoo vast de restjes oplikken. Die begint meteen aan zijn gekke halfuurtje en rent en buitelt door het gras en de borders, hij hapt de knoppen uit de varens en eet een vogelveer op, ik kan nog net het laatste stukje veer uit zijn bek trekken. Als hij gaat zitten trillen zijn pootjes. Het beestje moet doodmoe zijn van al dat gespeel en de verse indrukken. Iedere keer als hij gaat liggen en ik denk dat hij in slaap valt, wordt hij weer afgeleid door de wind, de kwetterende vogels en blaffende honden in de verte. Pas als het gaat regenen en we naar binnen gaan, komt hij een beetje tot rust. In het mandje wordt hij steeds even wakker om te kijken of ik er nog ben. Pas als ik mijn voet tegen hem aandruk, valt hij in een diepe slaap. Piepklein en nog veel behoefte aan lichamelijk contact. 
    Zo plotseling als hij in slaap kan vallen, is hij ook weer wakker. Dan is het meteen één groot feest, vechten met de stoffer en een oude handdoek. Uitdagend kijkend neemt hij een hapje hangplant. Sjookoo kent het woord nee, in de praktijk is het: ‘ik doe lekker net of het neewoord vergeten ben.’ Het opvoeden van deze prachtige chocolabradorpup wordt nog een hele klus voor zijn baasjes.