Verkiezingen

Met twee Amerikaanse schoondochters moest ik de presidentsverkiezingen in de VS natuurlijk volgen. Mijn schoondochter Liz die in Nederland woont, komt uit een Democratisch gezin en mijn schoondochter Christyl in Florida is geboren in een Republikeinse familie. Twee compleet tegenovergestelde werelden, daar kwam ik al snel achter.
    Woensdagmorgen stond ik te strijken met de televisie aan, reportages over de verkiezingen, wachten op de uitslag. Dat wat de wereld nooit verwacht had, dat waarvan mijn democratische schoondochter zei dat Amerikanen echt niet zo stapelgek waren om dit te laten gebeuren, gebeurde toch. De nieuwe president van de Verenigde Staten is een racist en een vrouwenhater. (Degene die op hem stemden hoeven dat natuurlijk niet te zijn, die willen alleen verandering.)
    Ik heb mijn schoondochter in Den Haag direct na de bekendmaking een appje gestuurd met de boodschap: Wat erg voor Amerika. Hou je taai meisje. Het appje dat ik terugkreeg was een afbeelding van Liz op haar knieën met haar armen naar de lucht rijkend met het woord: Noooooooooooooooooo!
    Liz, altijd al geïnteresseerd geweest in de politiek, stond ’s nachts op voor de debatten tussen Clinton en Trump en beantwoordde al mijn vragen over deze verkiezingen.  Ze vertelde me over het ingewikkelde systeem van kiesmannen en dat de meeste stemmen gelden niet altijd opgaat. Jonge democratische Amerikanen zijn niet zo gecharmeerd van Hillary, de oudere Bernie Sanders sluit veel beter aan bij hun ideeën. Alles beter dan Trump, stemden de jonge generatie democraten wel op mevrouw Clinton.
    Regelmatig contact hebben, overzeese gesprekken voeren is belangrijk, want ik weet werkelijk niet wat mijn schoondochter in de VS heeft gestemd. In de zeldzame en korte momenten dat we elkaar spreken hebben we het vooral over hun dagelijks leven en hoe het met de kids gaat. Haar ouders hebben waarschijnlijk wel op Trump gestemd. Het zijn fantastische schoonouders voor mijn zoon, liefhebbende grootouders voor mijn kleinkinderen in Florida. Aardige mensen, maar hun ideeën staan lijnrecht tegenover wat ik menselijk vind en hier maatschappelijk geaccepteerd is. Zij zijn tegen abortus, tegen homo’s en tegen euthanasie hoor ik in de verhalen van mijn zoons.
    Maar zoals Obama al in zijn toespraak zei: ‘morgen gaat voor iedereen dezelfde zon weer op’. Ik denk dat zij daar en wij hier, of ze en we nu links, rechts, zwart of wit zijn, moeten zorgen dat het niet escaleert, dat de - in de vuile campagnes - gezaaide haat geen vaste grond krijgt. En dan denk ik er meteen achteraan: tja, ik heb makkelijk praten, ik zit hier lekker warm en veilig bij de kachel met mijn laptop op schoot naar de mussen en mezen in de tuin te kijken, maar eigenlijk weet ik niet zo goed meer wat ik van deze wereld moet denken.