Huisdieren

Van kinds af aan zijn er huisdieren in mijn directe omgeving geweest. De eerste drie jaar van mijn leven woonde ik met mijn ouders in Rotterdam. We woonden bij mijn opa Windau en een oom en tante in. Opa had een zwart met witte keeshond Micky. Er is een foto dat mijn moeder achter de kinderwagen loopt met mij erin en Micky ernaast. Bij opa en oma in Bussum was er hond Maiky, ook iets keserigs maar dan beige. Op foto’s ben ik in de mand van de hond aan het spelen en klem ik mij vast in de dikke vacht van de hond.
    Het eerste huisdier van onszelf - toen mijn ouders met mij in Den Haag woonden - was een kater, Moortje genaamd. Ik was toen vijf jaar.
    Moortje was helemaal zwart met alleen een wit puntje aan zijn staart. Dat noemden wij zijn achterlichtje, in het donker achter in de tuin zag je alleen maar dat witte puntje bewegen. Moortje ontwikkelde zich tot een echte buitenkat, altijd op stap en vechten met de andere katten in de buurt. Zo’n straatschoffie met scheuren in zijn oren. Een evenwichtskunstenaar op de schuttingen. Alleen in de winter behaagde het meneer om binnen te komen en dan lag hij het hele seizoen voor de kolenkachel, energie op te doen om in het voorjaar de buurt weer onveilig te maken. Een paar jaar na de geboorte van mijn zusje verhuisden wij naar een ruimere etagewoning. Mijn ouders wisten niet wat ze met Moortje aan moesten. Het was geen kat voor een huis met balkon, hij moest rond kunnen schuimen in de tuinen. De vrouw met wie mijn ouders de woning ruilden, kwam met de oplossing. Ze hield veel van katten en wilde hem wel overnemen. En zo geschiedde. Ik weet niet meer of ik Moortje miste, ik was in die tijd al iemand die geen vogeltjes in een kooi wilde, dus wilde ik vast ook geen buitenkat in een bovenhuis opsluiten.
    Hoelang het heeft geduurd tot het volgende huisdier ons huis betrad? Mijn zusje en ik zeurden wel steeds om een hond. Mijn ouders waren zo verstandig om, toen de gelegenheid zich voordeed, dat eerst maar eens te proberen. Een hond van kennissen moest een tijdje elders onderdak. Herdershond Astor. Zus en ik zouden hem uitlaten en verzorgen tijdens deze logeerpartij van een half jaar. Niet dus. Zoals dat vaak met kinderen en huisdieren gaat, werd de verzorging helemaal door mijn ouders gedaan. Er kwam geen hond maar wel weer een kat in huis. Dat was poes Poeki - ook zwart - maar met meer wit dan een achterlichtje. Poeki is een hele lange en fijne geschiedenis in mijn leven, een herinnering waar ik wel tien columns over kan schrijven. Ze is 23 jaar in ons gezin geweest.