Geboren in mei, genoemd June,

Mijn jongste kleinkind zou in juni 2015 geboren worden, ze kwam echter iets vroeger ter wereld. Haar ouders besloten haar toch June te noemen. Ze woont in de VS en ik had haar nog niet in levenden lijve ontmoet. Afgelopen juni, vlak voor onze eigen vakantie, was ze er ineens. Mijn schoondochter legde haar jongste in mijn armen, een klein meiske van net een jaar oud. June legde haar handje op mijn borst en lag - diep en zo slap als een lappenpop - te slapen. Zo kon ik haar goed bekijken. Haar zachte regelmatige gezichtje omlijst door natte haartjes van het zweet, haar kleine vingertjes en teentjes. Ik schoot vol, de tranen liepen me over de wangen. Het was hetzelfde gevoel als toen ik de drie kleinkinderen die in Nederland wonen, de dag na hun geboorte in mijn armen had. Ontroert en ook trots dat die twee jongens van mij samen met hun partners zulke prachtige kinderen op de wereld hebben gezet.
   Gemengde gevoelens ook. Ik zal de drie kleinkinderen in de VS nooit op dezelfde manier leren kennen en zien opgroeien als die drie in Nederland. Oliver van vijf jaar bekeek me aandachtig, toen zijn vader zei: ‘Dat is de oma die altijd Nederlandse boeken stuurt.’ Voor Oliver ben ik een vreemde oude grijze mevrouw die hij af en toe op skype ziet. Iemand die hij voor het eerst bewust meemaakt, bij onze eerste ontmoeting was hij nog een baby. Pauline van drie jaar is nog te jong om echt te begrijpen hoe het allemaal zit. Ze keek me heel vrolijk aan toen ik tegen haar zei: ‘I am your oma Els.’ Voor deze drie kinderen is de moeder van hun moeder de echte oma, de grandma die ze in de VS bijna dagelijks zien.
   Het stomme is dat ik er zo door de tijd heen vrij weinig last van heb. Het is nou eenmaal zo. Ik ben ongelofelijk blij dat mijn zoon Thijs het al meer dan tien jaar zo naar zijn zin heeft in Amerika en dat zijn schoonfamilie zo goed voor hem is.  Maar op het moment dat ze in Nederland zijn, grijpt het me naar de keel, dan vliegen de emoties me door het lijf. Ik wil ze elke dag zien, maar natuurlijk hebben ze ook afspraken met andere familie en oude vrienden en willen ze rustmomenten voor met z’n vijven. Ik wil ze - de dag dat we bij elkaar zijn - steeds aanraken, maar ik hou me dan wel een beetje in, want ik kan me voorstellen dat ze niet de hele tijd geknuffeld willen worden door een oma die ze helemaal niet goed kennen.
   Daarom maakte mijn schoondochter me zo blij toen ze June in mijn armen legde. Gewoon lekker een half uurtje dat slapende kleine lijfje van mijn jongste kleinkind tegen me aan voelen.