Nieuws

Column van Els Windau 42

Nieuwjaarsdag,

De ene Oud en Nieuw is de andere niet. Vorig jaar was ik doodziek van de griep en bleef mijn zus met borden vol hapjes zitten. Het jaar daarvoor werd mijn kleindochter voor ons huis bijna van de straat geblazen door een vuurpijl. Er zijn ook mooie vroegere herinneringen van nachtbraken met vrienden in de laatste nacht van het jaar.
...Onze eerste Oud en Nieuw in Zeijen zal ik zeker nooit vergeten. We zijn hier in het najaar van 2002 komen wonen. De buren vertelden ons al snel dat het de bedoeling was dat we die eerste Oud en Nieuw thuisbleven. We werden door hen ingewijd in de gebruiken van het dorp. De jeugd zou in de oudejaarsnacht in groten getale langs komen, een biertje drinken en weer doorgaan naar het volgende adres. 'Soms zijn ze vroeg, maar voor hetzelfde geld komen ze om drie uur 's nachts aanbellen,' vertelde buurman Derk. Als je niet opendeed, ze niet binnenliet dan werd je huis met stroop en kranten dichtgeplakt. Hij vertelde dat dit met de vorige bewoners van ons huis tot drie keer toe was gebeurd.
...Ineens begreep ik de vage verhalen van de vorige bewoners toen we vroegen waarom ze weg gingen uit Zeijen. Maar ik zat hier ook helemaal niet op te wachten. Buurman Derk maakte het allemaal nog een beetje erger door verhalen uit de geschiedenis van Zeijen. Verhalen over stomdronken jongens en meisjes, door kots verwoeste tapijten en vernielde spullen. Hoe dichter we bij oud en nieuw kwamen, hoe zenuwachtiger ik werd. Onze toenmalige overburen Wieger en Jeanet stelden ons gerust. Het zou allemaal wel meevallen en zij zouden een oogje in het zeil houden.
...Toen brak de oudejaarsavond aan. We waren helemaal niet gewend om met zijn tweeën te zijn, deze avond vierden we altijd met vrienden of familie. Ik kreeg geen hap oliebol door mijn keel en we keken een beetje TV. We wachtten op wat er zou komen. Toen er om een uur of één een hele club voor de deur stond, waren Andre Emmens- een collega van Erno die we al kenden voor we hier kwamen wonen - en Rienke Ruinemans hier al met een stel vrienden. Dat er niet genoeg stoelen waren hinderde niets, iedereen zat strak tegen elkaar aan op de grond en het werd enorm gezellig. Er werd niet gekotst en niets vernielt, het waren allemaal erg aardige jongens en meisjes die verbaasd waren dat we al zoveel mensen in het dorp kenden.
...En wij? Wij voelden ons meteen thuis in het dorp, we hadden de inburgeringtoets van Zeijen doorstaan, en gehaald!

Voor iedereen een Gelukkig en Gezond 2016!
  1-01-2016
 Els Windau, Henk

pagina terug