Station Windau,

Mensen met een niet alledaagse naam herkennen het vast wel. Als je geen de Boer of Janssen heet, dan wil je weten waar je naam vandaan komt.
...Mijn achternaam komt niet zo veel voor in Nederland. Op de website van het Meertensinstituut heb ik gekeken hoeveel er zijn en waar die dan wonen. In 2007 bij de laatste meting woonden er 47 Windau's in Nederland en in 1947 waren dat er 31. Met zo'n kleine stijging kunnen het er nooit veel meer zijn geworden. Ik heb geen broers, dus in deze tak stopt de naam want mijn vader had alleen een zus. De naam concentreert zich rond Rotterdam, mijn geboortestad. Er wonen er nog een paar in Amsterdam en Utrecht en ik ben de enige in het noorden, boven Zwolle zeg maar.
Sinds Google, google je maar wat rond op internet. Af en toe typ ik mijn achternaam in. Dan zie ik mijn zus verschijnen in de notulen van de tennisclub waar ze in het bestuur zit. Een aantal jaren geleden kwam ik op internet ineens een wandelroute in het Windaudal in Oostenrijk tegen. Prachtige plaatjes. Natuurlijk moest ik daar een keer naar toe. In oktober 2010 hebben we voor een week een huis gehuurd in het plaatsje Brixen im Thale in een aangrenzend dal. Stralend weer, wandelen in T-shirt terwijl het daar de week ervoor nog gesneeuwd had.
...Met de eigenaresse van de woning besprak ik het doel van deze reis. Ze zocht mijn naam op in het telefoonboek maar er woonde niemand in de directe omgeving die Windau heette.
...De tweede dag reden we naar Westendorf. Dat ligt in het laagste gedeelte van het Windaudal. Ik keek mijn ogen uit in het dorpje. Overal straatnaambordjes met Nederwindau en Überwindau en grote informatieborden over het Windaudal. We zijn de enige weg die het dal inleid opgereden tot we niet verder konden. De auto trok de steile grindhellingen niet meer, met een fourweeldrive was het wellicht gelukt verder te komen. Weer beneden hebben we een wandeling langs rivier de Windau gemaakt. Geen lullig beekje, maar een echt sterk stromend riviertje. Het werd een regelrechte Windau erlebnis toen ik met op mijn blote voeten door de rivier waadde. Maar het hoogtepunt van deze reis was toch echt station Windau. Ineens zag ik het onderweg, Erno kon de afslag nog net halen en even later stonden we op het stationnetje. Grote blauwe stationsborden met mijn naam erop en dan sta je echt raar te kijken.
...Terwijl ik dit stukje aan het schrijven ben, google ik mijn naam maar weer eens. Blijkt er in Lelystad een Windaustraat te zijn, er staat een huis te koop. Het idee om als Windau in de Windaustraat te wonen is natuurlijk grappig maar ik moet er niet aan denken om in Lelystad te wonen.