De wandelmonologen,

Ik praat hardop als ik alleen thuis bezig ben of in mijn eentje loop te wandelen. Ik praat tegen de hond en tegen de bomen. Nee, ik ben geen fan van prinses Irene.
...Bincky is een gewild doelwit. Wandelend vertel ik hem waar we heen gaan en vraag hem of hij het ook zo'n rotweer vind. Soms is het frustrerend dat hij geen antwoord geeft, maar vaker is dat juist fijn. Hij vertelt ook niets verder, dat apprecieer ik enorm in mijn hond, hij bewaart mijn geheimen.
...Tegen de bomen in het bos zeg ik dat ze prachtig in het blad zitten en als het stormt schreeuw ik tegen ze: 'Blijven staan jongens!' Ik praat ook tegen het gras, de geraniums en de vogels in onze tuin. Het gras vertel ik dat ik net mest heb gestrooid dus dat het nu heel hard moet gaan groeien. De merels waarschuw ik voor de eksters als die hun nest willen leeghalen en de pimpelmeesjes in de nestkast vertel ik dat ze goed voor hun kindertjes moeten zorgen.
...Mee mekkeren met de schapen en geiten in de wei. Heerlijk! Ik ben al zo geoefend dat ze zelfs al met mij meedoen. De koeien op het land begroet ik altijd met 'hé meiden, wat is het gras weer lekker sappig hè.'
...Ik heb ook een voice-recorder, die zit meestal in mijn jaszak zodat ik verhalen die ik onderweg verzin kan inspreken. Als ik mensen tegenkom stop ik acuut, want ik vind het zelf een raar gezicht, iemand die in zo'n ding loopt te praten. Terwijl dat helemaal niet vreemd meer is, nu iedereen een mobiele telefoon heeft. Nog steeds ben ik daar niet helemaal aan gewend. Zie ik een automobilist in zijn eentje in een auto zitten praten, dan denk ik: die is maf. Maar dan dringt het ineens tot me door dat hij natuurlijk een carkit heeft en zit te vergaderen.
...Onderweg zing ik liedjes die ineens in me opkomen. Waar ze vandaan komen is vaker niet dan wel te achterhalen. Schaamteloos zing ik over 'Een potje met vet' dat ik al op de tafel heb gezet, maar ook 'De paààden op, de laàànen in, vooruit met ferme pas.' Er kan plotseling hardrock in mijn hoofd zitten of Beatles en Stones liedjes. Als ik vrolijk ben, zing ik dingen als: 'Always look on the bright side of life, tedum, tedum, tedum.' Dat 'tedum' kan vele minuten duren en loopt gelijk in het ritme van mijn stappen. Soms verzin ik de tekst terplekke, dan zing ik verhalend. Over het leven, de liefde en de blues.
...Ik klets wat af, zo in mijn eentje op een dag.