Mijn ver weg kind

Mijn twee zoons, Tom en Thijs, zijn beide met een Amerikaanse getrouwd. Hoe krijgen ze dat voor elkaar, wordt mij dikwijls gevraagd. Heel simpel: twee Hollandse jongens komen in een Haagse kroeg twee Amerikaanse au pairs tegen.
...In december 2005 vertrokken de twee broers naar de Verenigde Staten. Thijs zou daar blijven. Tom verhuurde zijn huis tijdelijk. Hij wilde een half jaar het land gaan bekijken waar zijn vriendin vandaan kwam. Ik vond dat niet gemakkelijk. Thijs was duidelijk, hij ging emigreren, hij verkocht zijn hele hebben en houden in Nederland en vertrok. Hij ging een nieuw leven opbouwen in de VS. Maar hoe zou het zijn als Tom het er zo mooi zou vinden, dat hij daar ook wilde blijven? In het voorjaar - het jaar daarop - kwam het verlossende woord. Ik kreeg een telefoontje. Tom:
...'Hai, met mij, we komen in Nederland wonen en je wordt oma.'
...Opgelucht haalde ik adem, één kind emigreren kon ik hanteren, twee zou me te veel zijn.
...Thijs settelde zich, met wat omwegen, in Amerika. Hij woont met zijn vrouw en twee kinderen in Florida. Ergens in het midden, links van Disneyworld en Cape Canaveral. Zijn vrouw heb ik pas twee keer ontmoet en mijn kleinzoon Oliver-Bob ook pas éénmaal. Hun jongste, Pauline, heb ik nog nooit in levende lijve gezien. Van zijn schoonfamilie heb alleen met zijn schoonmoeder kennisgemaakt, toen ze een keer meekwam naar Nederland. Natuurlijk, we skypen en appen, maar dat is zo anders dan een kind in je armen sluiten en knuffelen. Oliver en Pauline zoenen het beeldscherm als we skypen, zo gaat dat in deze nieuwe tijd.
...Een paar weken geleden kreeg ik een app van Thijs en Christyl met een echofoto, in de V.S. is kleinkind nummer drie in aantocht. Ik raak er niet meer zo van in de war. Inmiddels heb ik het geaccepteerd dat ik met hen nooit zo'n hechte band kan opbouwen zoals met mijn andere drie kleinkinderen die in Den Haag wonen.
...Toch zijn het dié momenten, dat ik een beetje jaloers ben op de vele dorpsbewoners voor wie het gewoon is om met meerdere generaties in ons dorp wonen. Dan vraag ik me af, hoe het zou zijn als mijn kleinkinderen na school even binnen zouden kunnen lopen. In mijn fantasie hoor ik de oudste rebbelen:
...'Hoi oma, heb je een kopje thee of limonade? Het was leuk op school, de juf heeft voorgelezen, en taal was ook leuk. Als het van mama mag, mag ik dan blijven eten?'