Na bijna 22 jaar is het dan eindelijk zover, we krijgen een dochter.

Natuurlijk is ze al die jaren al bij ons maar na een lang traject komt de officiële datum nu toch snel dichterbij. Terug kijkend is het allemaal wel snel gegaan alhoewel het voor Fay toch niet zo voelde, het kon niet snel genoeg gaan.

Wij wisten al heel lang dat Fay anders was, geen gewone jongen, altijd met poppen spelen, jurkjes aan, favoriete kleur: Roze en veel vriendinnetjes. Op de lagere school wilde ze altijd al een jurkje aan, een babyborn en vooral een meisje zijn. Wij hebben het als ouders maar zo gelaten en haar zijn gang laten gaan.

In het najaar van 2011 als ik Fay van de bus haal komt het hoge woord en dan toch uit: Mam ik denk toch dat ik in het verkeerde vel zit, ik ben een meisje. Diezelfde dag nog zetten we het traject in werking door een afspraak te maken met de huisarts. Wat dan volgt is een traject met gesprekken met de psycholoog, psychiater en andere praters om uit te zoeken of het niet tussen de oren zit, of ze niet depressief is (je zou er depressief van worden) of er niet iets anders is waar ze last van heeft. Er komen vragen over haar leven tot nu toe, hoe het thuis gaat, over seks, school, zelfmoordneigingen (leuk om te weten als moeder) en hoe ze tot nu toe heeft geleefd of beter gezegd heeft overleefd.

En dan is er in maart 2012 het verlossende woord: Groen licht, het traject mag van start, de lichamelijke verandering van man naar vrouw wordt officieel in werking gezet en de real-life fase kan beginnen. Een jaar lang als vrouw door het leven en intussen op de wachtlijst voor de grote operatie. Intussen aan de vrouwelijke hormonen en aan de testosteronblokkers. Klaar denk je dan als moeder onnozel, maar niets is minder waar, want wat er dan allemaal nog komt kijken. Ontharen: klinkt simpel maar valt erg tegen, Fay is wat rossig van zichzelf en dat is moeilijk ontharen, kan niet met laser dus elektrisch ontharen wat veel pijn met zich meebrengt en dat iedere week weer. Via via bij een prive bedrijfje terecht gekomen wat met geluidsgolven onthaart, proefje gedaan en ja hoor dit helpt, gelukkig maar want ook de onderkant moet worden behandeld voordat de operatie plaatsvindt.

En natuurlijk gesprekken met de medisch maatschappelijk werkster, nou dat zet zoden aan de dijk, iedere keer weer dezelfde vragen, hoe het gaat, waar ze tegen aan loopt en of er problemen zijn. En als er dan echt eens wat is dan komt er geen antwoord of is ze ziek of niet bereikbaar. Met andere woorden; niets aan gehad dus.

En voor het eerst naar de Gynaecoloog, een rare gewaarwording, bloed prikken, hormoonspiegel meten, receptje mee voor de hormonen en tot de volgende maand. O ja, en wil je later kinderen???? Hoezo? Nee, of toch wel, maar dat kan toch niet. Hoe moet dat dan, nee ik wil geen kinderen, toch maar even over nadenken en dan toch maar maatregelen treffen, invriezen die hap. Je weet maar nooit waar het goed voor is.

Gesprekken en oefenen met de logopediste, oefenen, oefenen en nog eens oefenen, want die stem moet toch omhoog? Of toch niet, adamsappel laten schrapen of toch maar niet, twijfels, onzekerheden, opvliegers, en BORSTEN,  er groeit zowaar wat, trots, blij en gelukkig. Alle emoties, belevingen en gevoelens komen in hoog tempo voorbij maar de boventoon is toch die van gelukkig zijn, blij met de mogelijkheden, ongelukkig door onmogelijkheden, lachen en huilen en maar wachten, wachten, wachten.

En dat de eerste afspraak met de chirurg!! Wat gaat er gebeuren, hoe gaat dat, zijn er nog vragen, o ja en die borstoperatie, daar komt een apart gesprek voor. Het komt dichterbij, na de operatie 7 tot 10 dagen ziekenhuis in een apart kamertje, alleen, bijkomen, pijn lijden, morfinepompje, en hoe moet dat dan thuis, geen trap lopen, bed in de kamer, slapen op de logeerkamer, mag ik al in de zon, mag ik dan ook weer zwemmen. We kopen een sportbeha, de andere BH hebben we al van het ziekenhuis gekregen en ook een dildo-setje om de boel open te houden. Hoe dat dan werkt, hoe vaak moet dat, hoe moet dat, vragen, vragen en nog eens vragen en de datum is bekend 10 juli 2014. O ja die borsten, nog maar weer eens naar de chirurg, protheses passen, welke maat moet het worden, zeker niet te klein en ze moeten ook niet te groot worden, uiteindelijk na passen en meten wordt het een D/E cupje. Reacties van dames die dat te groot vinden, meisjes die daar jaloers op zijn en iedereen heeft er weer eens een mening over maar de keus is gemaakt en de chirurg vond het prima dus Klaar.

En dan wat er gebeurt als je in een winkel loopt, meiden die giechelen, lachen ze om jou?, meiden die gewoon voor je staan en je aanstaren, en maar blijven staren, kinderen op straat die je na roepen, dingen zeggen die je pijn doen, verdriet en onbegrip, waarom in eigen dorp, ze kennen me toch, weten wie ik ben en hoe ik ben. Mensen die, goedbedoeld, toch net de verkeerde opmerking maken, dingen zeggen die je pijn doen of gewoon niet snappen wat er gebeurt of hoe dit kan.

En dan thuis, Martijn en Max die veel met Fay naar het ziekenhuis reizen, meegaan naar binnen en van alles willen weten en vragen en dus ook van alles op de hoogte zijn en Fay helpen en steunen waar ze maar kunnen. Sander die het er toch wat moeilijker mee heeft, er wat anders tegen aan kijkt en er dus ook wat anders in staat. Voor Fay geeft dat het gevoel dat hij er niet achter staat, geen interesse toont en niet echt voor haar klaar staat. Ligt dus iets moeilijker dan met de twee andere broers.

O, en niet te vergeten Damian die een grote rol in haar leven speelt, die weet waar het over gaat, hoe het voelt, waar je tegen aan loopt en waar ze mee kan praten, lachen en zichzelf mag zijn. Damian die bij haar bed zal zitten als het echt zover is (wij natuurlijk ook, maar dat is ineens een stuk minder belangrijk), die haar opfleurt, mee naar buiten neemt en laat zien dat er nog zoveel meer is dan alleen maar transgender zijn. Want daar draait nu haar/ons hele leven om, ons kind is transgender, en nee dat is geen ziekte, maar een foutje van de natuur, een meisje in een jongenslichaam. En wat het transgender zijn allemaal teweeg brengt, bij haar, bij ons en onze omgeving is niet zomaar even te beschrijven. Herkenning, oja natuurlijk, niet verwacht, wat is dat dan, is het onverwacht of hebben jullie al eerder iets gezien, is ze anders, onbegrip, rare opmerkingen (het is een bouwpakket), pijn, verdriet, blijdschap, ongeloof, stress, wachten, en veel praten, elkaar proberen te begrijpen, uitzoeken hoe we ons voelen en wat we daar mee kunnen en of moeten, ach van alles komt voorbij in zo'n periode.

Maar nu, nog een paar dagen en dan is het zover, dan wordt ze geopereerd, dan is het officieel, dan hebben we een dochter, eindelijk na bijna 22 jaar.

HOERA, HET IS EEN DOCHTER.